Dzie艂o wsp贸艂autorskie

27-08-2010

Masz pytania do autora? Napisz: grzesiek.szudy@gmail.com.

DZIE艁O WSP脫LAUTORSKIE

Cz臋stym zjawiskiem w praktyce prawa autorskiego jest sytuacja, w kt贸rej utw贸r powsta艂 dzi臋ki staraniom kilku os贸b. Oznacza to, 偶e prawa do jednego dzie艂a przys艂uguj膮 kilku osobom. Niezb臋dnym w takiej sytuacji jest ustalenie skutk贸w prawnych tej sytuacji.

Skutki o kt贸rych mowa sprowadzaj膮 si臋 przede wszystkim do ustalenia komu przys艂uguj膮 autorskie prawa osobiste i maj膮tkowe, jak dzieli膰 korzy艣ci i obci膮偶enia zwi膮zane z utworem, jak rozstrzyga膰 spory zwi膮zane z szeroko poj臋tym dysponowaniem utworem.

Przes艂anki powstania utworu wsp贸艂autorskiego.

Przede wszystkim rozstrzygni臋cia wymaga, kiedy mamy do czynienia ze wsp贸艂autorstwem utworu, statuowanym przez art. 9 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej: pr. aut.), kt贸re nale偶y oddzieli膰 od dzie艂a po艂膮czonego (art. 10 pr. aut.) oraz dzie艂a zbiorowego (art. 11 pr. aut.). Aby udzieli膰 odpowiedzi na to pytanie musimy okre艣li膰 warunki powstania wsp贸艂autorstwa. Wyczerpuj膮co okre艣laj膮 je min. J. Barta oraz R. Markiewicz w 鈥濸rawie autorskim鈥1.

Przede wszystkim, co mo偶e wydawa膰 si臋 oczywiste, nale偶y wskaza膰, 偶e dzie艂em wsp贸艂tw贸rc贸w musi by膰 jeden utw贸r. Chodzi o to, aby wk艂ady poszczeg贸lnych tw贸rc贸w, tworzy艂y now膮 jako艣膰, nowe dzie艂o, kt贸re b臋dzie czerpa艂o swoje atuty nie tylko z poszczeg贸lnych wk艂ad贸w, ale tak偶e samo w sobie stanowi艂o co艣 zupe艂nie nowego, w艂a艣nie na skutek unikalnego po艂膮czenia tw贸rczych wk艂ad贸w2.

Po drugie, konieczna jest wsp贸艂praca tw贸rc贸w. Wsp贸艂praca ta powinna zaistnie膰 ju偶 na etapie tworzenia dzie艂a, czyli de facto 鈥 tworzenia wk艂ad贸w poszczeg贸lnych wsp贸艂tw贸rc贸w i przybra膰 form臋 porozumienia. Porozumienie to powinno w szczeg贸lno艣ci obejmowa膰 kwestie jakie wk艂ady wnios膮 poszczeg贸lni tw贸rcy, jak b臋dzie wygl膮da艂 utw贸r ostateczny, co b臋dzie zawiera艂, harmonogram i termin uko艅czenia prac itd. Oczywi艣cie porozumienie to nie musi by膰 w 偶aden spos贸b sformalizowane, mo偶e przybra膰 nawet form臋 dorozumian膮, byleby by艂o zrozumia艂e dla wszystkich wsp贸艂tw贸rc贸w i zosta艂o zgodnie przez nich przyj臋te3. Ten element porozumienia a w艂a艣ciwie etap, na kt贸rym dochodzi do jego zawarcia, odr贸偶nia dzie艂o stanowi膮ce przedmiot wsp贸艂autorstwa od tzw. dzie艂 po艂膮czonych, o kt贸rych mowa w art. 10 pr. aut. Dzie艂o po艂膮czone charakteryzuje si臋 tym, 偶e wsp贸艂praca i po艂膮czenie wk艂ad贸w, stanowi膮cych samodzielne utwory, nast臋puje ju偶 po ich powstaniu, jedynie w celu wsp贸lnego rozpowszechniania4. Przyk艂adem dzie艂a po艂膮czonego mog膮 by膰 dwa opracowania obracaj膮ce si臋 wok贸艂 podobnej tematyki (np. problematyka geografii i kultury Kenii), kt贸re zostan膮 po艂膮czone ju偶 po ich stworzeniu w celu ich publikacji. Z kolei utw贸r wsp贸艂autorski od dzie艂a zbiorowego odr贸偶nia to, 偶e w przypadku tego drugiego o ostatecznym kszta艂cie dzie艂a nie decyduj膮 sami tw贸rcy, lecz wydawca (przyk艂adem mo偶e by膰 gazeta)5.

Jako przyk艂ady dzie艂 wsp贸艂autorskich mo偶na poda膰: prezentacje multimedialne gdzie kilka os贸b pracuje wsp贸lnie nad uk艂adem graficznym, zawarto艣ci膮 merytoryczn膮, doborem podk艂adu muzycznego; ksi膮偶ka opracowywana wsp贸lnie przez kilka os贸b (np. gdzie pisz膮cy dziel膮 mi臋dzy siebie rozdzia艂y do napisania, jednocze艣nie wsp贸lnie planuj膮c zawarto艣膰 merytoryczn膮 i harmonogram prac), album fotografii, system operacyjny. Oczywi艣cie zasada istnienia porozumienia pomi臋dzy wsp贸艂tw贸rcami jako warunku powstania dzie艂a wsp贸艂autorskiego doczeka艂a si臋 w praktyce (jak ka偶da zasada) pewnych wyj膮tk贸w. W szczeg贸lno艣ci znale藕膰 mo偶na pogl膮dy, kt贸re uznaj膮, 偶e dzie艂o wsp贸艂autorskie mo偶e powsta膰 tak偶e bez porozumienia6 a nawet wbrew porozumieniu. Pogl膮dy te bazuj膮 na tezie, 偶e dla powstania dzie艂a wsp贸艂autorskiego najwa偶niejsze jest stworzenie dzie艂a zawieraj膮cego tw贸rcze wk艂ady kilku os贸b, niezale偶nie od tego jak do zespolenia owych wk艂ad贸w dosz艂o7. W tym miejscu wspomnie膰 nale偶y r贸wnie偶, 偶e orzecznictwo S膮du Najwy偶szego dopuszcza tak偶e zaistnienie wsp贸艂autorstwa w przypadku gdy tw贸rca porzuci艂 prac臋 nad dzie艂em, kt贸re zosta艂y nast臋pnie doko艅czone przez inn膮 osob臋, dzia艂aj膮c膮 bez porozumienia z tw贸rc膮. Osoby takie s膮 wsp贸艂tw贸rcami o ile ich wk艂ady s膮 tw贸rcze8. Teza ta jest jednak bardzo sporna w literaturze przedmiotu i opatrzona wieloma zastrze偶eniami9.

Poj臋cie wsp贸艂tw贸rcy

Kolejn膮 rzecz膮, jak膮 musimy ustali膰 przy dziele wsp贸艂autorskim jest okre艣lenie, kogo uzna膰 mo偶na za wsp贸艂tw贸rc臋, tj. jakie osoby mog膮 by膰 traktowane jako tw贸rcy utworu. Jest to tematyka nastr臋czaj膮ca wiele w膮tpliwo艣ci. Najpro艣ciej rzecz ujmuj膮c, przyj膮膰 trzeba, 偶e jest nim ka偶dy, kto wni贸s艂 tw贸rczy wk艂ad w powstanie dzie艂a. Za tw贸rczy wk艂ad uwa偶a si臋 w orzecznictwie min. zebranie materia艂贸w do reporta偶u (ale ju偶 nie dostarczenie takich materia艂贸w np. przez opowiedzenie swojej historii, prze偶y膰)10, wsp贸lne pisanie skryptu, dostarczenie notatek z wyk艂ad贸w, opracowanie skryptu we wsp贸艂pracy z autorem bada艅 naukowych z wykorzystaniem wynik贸w jego bada艅, koncepcji naukowych oraz wg jego wskaz贸wek co do uk艂adu i tre艣ci11, wsp贸lna praca i praktyczne do艣wiadczenia kt贸rych wykorzystanie doprowadzi艂o do powstania utworu12. Nabycie zatem statusu wsp贸艂tw贸rcy jest zdarzeniem maj膮cym swe 藕r贸d艂o w pewnej sytuacji czysto faktycznej tj. wsp贸lnej pracy nad dzie艂em 鈥 jest to jedyna droga zostania wsp贸艂tw贸rc膮 okre艣lonego dzie艂a. Nie jest mo偶liwe uzyskanie statusu wsp贸艂tw贸rcy na drodze jakiejkolwiek czynno艣ci prawnej.

Dla uzyskania statusu wsp贸艂tw贸rcy nie jest istotny rozmiar pracy wykonanej przez poszczeg贸lnych tw贸rc贸w, jej znaczenie w kontek艣cie dzie艂a jako ca艂o艣ci. W szczeg贸lno艣ci nie jest niezb臋dne, aby wk艂ad wsp贸艂tw贸rcy sam stanowi艂 samoistne dzie艂o, nadaj膮ce si臋 do samodzielnej eksploatacji, aczkolwiek taka sytuacja jest mo偶liwa i powsta艂e w wyniku po艂膮czenia z wk艂adami innych tw贸rc贸w dzie艂o mo偶e by膰 przedmiotem wsp贸艂autorstwa13. Od tej zasady jest tylko jeden wyj膮tek 鈥 dzie艂a roz艂膮czne (por. ni偶ej) w kt贸rych wk艂ad ka偶dego tw贸rcy musi by膰 z natury rzeczy samodzielnym utworem14.

Z drugiej strony, wk艂adem daj膮cym status wsp贸艂tw贸rcy nie mo偶e to by膰 czysto techniczne, mechaniczne zachowanie np. poprawa b艂臋d贸w ortograficznych czy te偶 czysto stylistyczna korekta utworu15, dodanie komentarza filologicznego, przejrzenie t艂umaczenia16. Nie zmienia tego fakt, 偶e do wykonania tych czynno艣ci potrzeba nieraz wysokiego poziomu profesjonalizmu, zr臋czno艣ci, inicjatywy i wiedzy fachowej 鈥 je偶eli nie nosz膮 znamienia tw贸rczo艣ci, nie mog膮 by膰 traktowane jako wk艂ady tw贸rcze17 Za wsp贸艂tw贸rc臋 nie mo偶na uzna膰 tak偶e osoby, kt贸ra tylko da艂a impuls do powstania utworu, podsuwaj膮c pomys艂, zach臋caj膮c, lub zam贸wi艂a utw贸r18.

Podsumowuj膮c, wystarczaj膮cym jest, je偶eli wk艂ad tw贸rcy spe艂nia znamiona tw贸rczo艣ci, wymagane od dzie艂a w rozumieniu art. 1 pr. aut., w stopniu cho膰by minimalnym. Wielko艣膰 wk艂adu nie ma dla przyznania statusu wsp贸艂tw贸rcy znaczenia 鈥 w doktrynie podnosi si臋, 偶e cz臋sto du偶y wk艂ad ma ma艂e znaczenie dla ca艂o艣ci dzie艂a, podczas gdy wk艂ad 鈥瀗iewielki obj臋to艣ciowo鈥 mo偶e mie膰 ogromne znaczenie19. Wielko艣膰 wk艂adu mo偶e mie膰 znaczenie dla ustalania wielko艣ci tzw. udzia艂贸w20 w prawie do utworu, co ma znaczenie g艂贸wnie na gruncie autorskich praw maj膮tkowych. Art. 9 ust. 1 pr. aut. stanowi, 偶e istnieje domniemanie i偶 udzia艂y wsp贸艂autor贸w w utworze s膮 r贸wne (bez wzgl臋du na charakter i rozmiar wk艂ad贸w). Ka偶dy ze wsp贸艂tw贸rc贸w mo偶e jednak 偶膮da膰 aby s膮d ustali艂 rzeczywist膮 wysoko艣膰 udzia艂贸w. S膮d dokonuj膮c takiego ustalenia we藕mie pod uwag臋 charakter wk艂ad贸w, ich znaczenie dla ca艂ego utworu, rozmiar, nak艂ad pracy, warto艣膰, funkcja w dziele itp.

Wsp贸艂autorstwo utworu a prawa osobiste i maj膮tkowe wsp贸艂tw贸rc贸w.

Wsp贸艂autorstwo wywo艂uje liczne implikacje w sferze praw maj膮tkowych tw贸rcy (takich jak prawo do rozpowszechniania utworu, jego dzier偶awienia, pobierania z niego po偶ytk贸w w postaci dochod贸w z obrotu itd.) oraz osobistych (takich jak prawo do autorstwa 鈥 czyli bycia uwidocznionym jako tw贸rca, decydowania o strukturze dzie艂a, jego pierwszym udost臋pnieniu itd.).

Wykonywanie autorskich praw osobistych

W sferze autorskich praw osobistych21 (czyli przys艂uguj膮cych 艣ci艣le tw贸rcy i statuuj膮cych jego wi臋藕 z dzie艂em jako wytworem jego tw贸rczej pracy), kt贸re, jak by艂o powiedziane wy偶ej, przys艂uguj膮 jedynie osobie, kt贸ra bra艂a udzia艂 w tworzeniu dzie艂a, funkcjonuje, m贸wi膮c kolokwialnie, zasada 鈥瀦erojedynkowa鈥. Uprawnienia osobiste wykonuje albo ka偶dy tw贸rca samodzielnie albo wszyscy wsp贸lnie, decyduj膮c jednog艂o艣nie. Uprawnienia wykonywane samodzielnie to przede wszystkim prawo do uwidocznienia siebie jako tw贸rcy. Prawa wykonywane przez wszystkich wsp贸lnie to np. prawo do decydowania o publikacji utworu oraz prawo do integralno艣ci dzie艂a, czyli decydowania o jego strukturze, formie, zmianie ww. Jeszcze raz podkre艣li膰 nale偶y, 偶e nie mo偶na tutaj stosowa膰 jakichkolwiek zasad wi臋kszo艣ci, a to wobec 艣ci艣le osobistego charakteru praw 鈥 wszystkie decyzje musz膮 zatem zapada膰 jednomy艣lnie chyba 偶e s膮 to sprawy dotycz膮ce tylko jednego ze wsp贸艂tw贸rc贸w.22

Wykonywanie autorskich praw maj膮tkowych

Bardziej z艂o偶one jest wykonywanie autorskich praw maj膮tkowych. Prawa te stanowi膮 przede wszystkim finansowy wymiar autorstwa utworu, wynikaj膮cy z wp艂yw贸w z szeroko rozumianej dystrybucji, udost臋pnienia dzie艂a itp. Maj膮tkowy charakter tych praw powoduje, 偶e zasady decydowania o ich wykorzystaniu wygl膮daj膮 inaczej ni偶 w przypadku praw osobistych. Pierwsza r贸偶nica polega na kr臋gu podmiot贸w uprawnionych do decydowania w tych kwestiach. Mog膮 do niego nale偶e膰 nie tylko tw贸rcy ale i np. osoby na kt贸re tw贸rca przeni贸s艂 swoje prawa maj膮tkowe w drodze umowy, osoby kt贸re naby艂y te prawa w drodze dziedziczenia, w pewnych wypadkach pracodawcy co do utwor贸w swoich pracownik贸w23.

Co do kwestii dotycz膮cych 艣ci艣le wykonywania zarz膮du, wypowiada si臋 na ten temat art. 9 ust. 2 鈥 5 pr. aut. Regulacja ta jest do艣膰 problematyczna, jako 偶e w art. 9 ust. 5 pr. aut. znajdujemy odes艂anie do Kodeksu cywilnego i przepis贸w o wsp贸艂w艂asno艣ci (art. 195 i nast. Kodeksu cywilnego). Oznacza to, 偶e poszukuj膮c podstaw prawnych dla rozstrzygania problem贸w w ramach zarz膮du prawami autorskimi musimy odwo艂ywa膰 si臋 i do Prawa autorskiego i do Kodeksu cywilnego. Daje to mo偶liwo艣膰 stosowania do zarz膮du prawami do utworu instytucji ustanowionych w Kodeksie Cywilnym. Tw贸rcy mog膮 zatem ustanowi膰 zarz膮dc臋, kt贸ry w ich imieniu b臋dzie wykonywa艂 zarz膮d ich prawami autorskimi. Mog膮 tak偶e w pewnych wypadkach wyst膮pi膰 o ustanowienie takiego zarz膮dcy do s膮du24. Od tak ustanowionego zarz膮dcy wsp贸艂tw贸rcy mog膮 si臋 domaga膰 sprawozdania i rachunk贸w z zarz膮du wsp贸lnymi prawami (art. 208 k.c.). Z kolei zarz膮dca mo偶e si臋 domaga膰 od wsp贸艂tw贸rc贸w domaga膰 zwrotu koszt贸w i nak艂ad贸w, kt贸re poczyni艂 realizuj膮c wsp贸lnie podj臋te decyzje (art. 205 k.c.).

Pierwsza zasada wykonywania maj膮tkowych praw autorskich do dzie艂a wsp贸艂autorskiego m贸wi, 偶e wykonywanie praw do ca艂o艣ci dzie艂a nast膮pi膰 mo偶e po uzyskaniu zgody wszystkich wsp贸艂tw贸rc贸w. W razie braku zgody, ka偶dy wsp贸艂autor mo偶e wyst膮pi膰 do s膮du o rozstrzygni臋cie sporu czy dokona膰 danej czynno艣ci czy nie. S膮d orzeka, bior膮c pod uwag臋 interesy wszystkich wsp贸艂tw贸rc贸w. Interesy wsp贸艂tw贸rc贸w s膮d powinien przy tym interpretowa膰 mo偶liwie szeroko, zar贸wno jako interesy maj膮tkowe jak i osobiste. W szczeg贸lno艣ci zastrzec nale偶y, 偶e dla rozstrzygni臋cia s膮dowego nie ma znaczenia rozmiar udzia艂贸w poszczeg贸lnych tw贸rc贸w w utworze25.

Przyk艂ad:

Autorom ksi膮偶ki zaproponowano dokonanie jej digitalizacji (przeniesienia jej tre艣ci na obraz cyfrowy, do sieci). Zgoda na takie wykorzystanie utworu musi zosta膰 wyra偶ona przez wszystkich.

Analogicznie nale偶y rozpatrywa膰 sytuacj臋, gdy tw贸rcom jakiego艣 utworu muzycznego zaproponowano jego wydanie w innym kraju.

Wyj膮tkiem jest sytuacja, w kt贸rej chodzi o dokonanie czynno艣ci maj膮cych na celu dochodzenie roszcze艅 z tytu艂u naruszenia prawa autorskiego. Nawet je偶eli naruszenie prawa autorskiego odnosi si臋 do ca艂o艣ci utworu wsp贸艂autorskiego, ka偶dy ze wsp贸艂autor贸w mo偶e dzia艂a膰 samodzielnie w celu usuni臋cia naruszenia. Naruszenie prawa autorskiego mo偶e polega膰 np. na niezap艂aceniu wynagrodzenia za korzystanie z utworu, bezprawnym jego wykorzystywaniu (np. kopiowaniu), dokonywaniu jego przer贸bek, podawaniu si臋 za autora przez osob臋, kt贸ra nim w rzeczywisto艣ci nie jest. Regulacja ta ma na celu zabezpieczenie sprawnej i szybkiej ochrony w sytuacjach, gdy interes wsp贸艂autor贸w tego wymaga a nie ma czasu na uzyskanie od nich wszystkich zgody. Oczywi艣cie wsp贸艂autor, kt贸ry wyst臋puje z takim roszczeniem musi respektowa膰 interesy pozosta艂ych (np. w sytuacji, gdy odzyska zaleg艂e wynagrodzenie powinien odda膰 odpowiedni膮 jego cz臋艣膰 pozosta艂ym wsp贸艂tw贸rcom26).

Inaczej sytuacja wygl膮da, gdy sprawa dotyczy cz臋艣ci utworu, stworzonego przez jednego ze wsp贸艂tw贸rc贸w, kt贸ra to cz臋艣膰 nadaje si臋 do samodzielnej eksploatacji. O tym co zrobi膰 z tak rozumian膮 cz臋艣ci膮 utworu zdecydowa膰 mo偶e samodzielnie jej tw贸rca. Wa偶ne jest jednak to aby cz臋艣膰 utworu mia艂a samodzielne znaczenie i nadawa膰 si臋 b臋dzie do samodzielnej eksploatacji. Dzie艂a sk艂adaj膮ce si臋 z takich wk艂ad贸w nazywane s膮 dzie艂ami wsp贸艂autorskimi roz艂膮cznymi i powstaj膮 przez po艂膮czenie wk艂ad贸w nale偶膮cych b膮d藕 do tej samej b膮d藕 do r贸偶nych dziedzin tw贸rczo艣ci27.

Przyk艂ad utworem o charakterze roz艂膮cznym mo偶e by膰:

  • monta偶 s艂owno 鈥 muzyczny w kt贸rym jeden tw贸rca umieszcza swoje utwory liryczne a drugi tworzy t艂o muzyczne. Autor tekst贸w zamierza je wyda膰 w formie tomiku poezji.,
  • ksi膮偶ka, a tw贸rca jednego z rozdzia艂贸w postanawia wykorzysta膰 go na jakim艣 polu eksploatacji np. wyda膰 na audiobooku albo w sieci,
  • film 鈥 w takim przypadku cz臋艣ci膮 utworu maj膮c膮 samodzielne znaczenie jest 艣cie偶ka d藕wi臋kowa (tzw. soundtrack) cho膰 od razu zaznaczy膰 nale偶y, 偶e charakter filmu jako dzie艂a wsp贸艂autorskiego roz艂膮cznego jest sporny a ponadto przy okre艣laniu zakresu uprawnie艅 poszczeg贸lnych wsp贸艂tw贸rc贸w nale偶y mie膰 na uwadze szczeg贸lne przepisy ustawowe dotycz膮ce praw tw贸rc贸w utwor贸w audiowizualnych28.

Tak wi臋c w takich wypadkach tw贸rca mo偶e samodzielnie wykorzystywa膰 swoj膮 cz臋艣膰 utworu, stanowi膮c膮 samoistny utw贸r, jednak nie mo偶e nara偶a膰 przy tym na uszczerbek praw pozosta艂ych tw贸rc贸w. W razie sporu decyzja w tym wzgl臋dzie nale偶y do s膮du29. Nara偶enie na uszczerbek mog艂oby nast膮pi膰 np. w sytuacji, gdy opublikowanie utworu spowodowa艂o uszczerbek maj膮tkowy w dochodach pozosta艂ych wsp贸艂tw贸rc贸w ewentualnie gdyby pojawienie si臋 utworu na rynku spowodowa艂o gro藕b臋 przedwczesnego opublikowania wk艂ad贸w wsp贸艂tw贸rc贸w lub przedostania si臋 do opinii publicznej takich informacji, kt贸re nara偶a艂yby dobre imi臋 wsp贸艂tw贸rc贸w.

Opisywane zagadnienie nie istnieje w przypadku dzie艂 wsp贸艂autorskich nieroz艂膮cznych, kt贸rych wk艂ady nie s膮 na tyle samoistne, aby mog艂y stanowi膰 przedmiot samodzielnej eksploatacji.

Ostatni膮 kwesti膮 jak膮 nale偶y poruszy膰, jest mo偶liwo艣膰 zlikwidowania stanu wsp贸lno艣ci praw autorskich do utworu. Na wst臋pie nale偶y stwierdzi膰, 偶e niemo偶liwe jest zlikwidowanie wsp贸lno艣ci autorskich praw osobistych, jako 偶e jest to z istoty swej niemo偶liwe. Zniesienie wsp贸lno艣ci mo偶e dotyczy膰 jedynie praw o charakterze maj膮tkowym. Zasady znoszenia wsp贸lno艣ci okre艣laj膮 odpowiednio stosowane (por. wy偶ej) przepisy Kodeksu cywilnego. Zniesienie b臋dzie polega艂o albo na sprzeda偶y prawa na rzecz podmiotu trzeciego, ewentualnie na przyznaniu go kt贸remu艣 ze wsp贸艂autor贸w. B臋dzie to mo偶liwe po wywa偶eniu interes贸w wszystkich wsp贸艂tw贸rc贸w oraz rozwa偶eniu czy zniesienie wsp贸lno艣ci jest w艂a艣ciwe z punktu widzenia funkcji prawa autorskiego30.

Reasumuj膮c, zjawisko kt贸re zosta艂o tutaj pokr贸tce opisane jest z jednej strony do艣膰 powszechne, szczeg贸lnie w przypadku utwor贸w bardziej z艂o偶onych a z drugiej 鈥 nastr臋cza wiele trudno艣ci praktycznych, g艂贸wnie w zakresie wykonywania praw do tak powsta艂ego utworu. Nale偶y podkre艣li膰, 偶e jest rzecz膮 niezb臋dn膮, aby wsp贸艂tw贸rcy zachowali daleko id膮c膮, 艣cis艂膮 wsp贸艂prac臋 dotycz膮c膮 dysponowania utworem 鈥 w przeciwnym wypadku, pomimo tak z艂o偶onych regulacji prawnych, mo偶e doj艣膰 do sparali偶owania i niemo偶no艣ci jakiegokolwiek wykorzystania utworu. Czyli, jak zwykle, najwa偶niejszy jest czynnik ludzki.

AUTOR:

Grzegorz Szudy (aplikant radcowski)

Masz pytania do autora? Napisz: grzesiek.szudy@gmail.com.

PRZYPISY:

1 Por. Barta J., Markiewicz R., 鈥濸rawo autorskie鈥 Warszawa 2008 Wolters Kliwer, s. 55 – 58

2 Zob. Barta J., Prawo 鈥 s. 56

3 Por. Braun B. 鈥濽tw贸r wsp贸艂autorski鈥, PUG 2007 nr 8 s. 25, tak r贸wnie偶 orzeczenie SN z 5 lipca 2002 r. III CKN 1096/00.

4 Por. Traple E., Barta J., Markiewicz R., 鈥濸rawo autorskie i prawa pokrewne. Komentarz.鈥 Wydanie IV Zakamycze 2005, s. 195 鈥 197.

5 Por. Traple E., Barta J., Komentarz …, s. 198 鈥 204.

6 Pogl膮d ten doczeka艂 si臋 akceptacji ze strony S膮du Najwy偶szego, por. orzeczenia SN z dnia 27 wrze艣nia 1973 r. III CRN 420/72, z dnia 5 lipca 2002 r. III CKN 1096/00, z dnia 21 grudnia 1979 r. I CR 434/79.

7 Por. szerzej Bansiuk J. Sie艅czy艂o 鈥 Chlabicz J. 鈥濸orozumienie tw贸rc贸w a powstanie dzie艂a wsp贸艂autorskiego鈥 Prace z prawa w艂asno艣ci intelektualnej 2009 z. 106, s. 63.

8 Por. szerzej orzeczenie SN z dnia 21 grudnia 1979 r., I CR 434/79.

9 Por. szerzej na ten temat Nowicka A. w: Barta J. [red.] 鈥濻ystem prawa prywatnego tom 13: Prawo autorskie鈥 wydanie 2, Warszawa 2007, Wydawnictwo C.H. Beck, s. 77 鈥 78.

10 Orzeczenie SN II CR 330/71 z 22 wrze艣nia 1971 r.

11 Orzeczenie SN IV CR 329/76 z 8 wrze艣nia 1976 r.

12 Zob. Traple E., Komentarz鈥 s. 190.

13 Por. Traple E., Barta J., Komentarz … s. 190 鈥 191.

14 Tam偶e s. 190.

15 Wyrok SN z dnia 7 listopada 2003 r. sygn. V CK 391/02, wyrok SN z dnia 5 lipca 2002 r. sygn. III CKN 1096/00

16 Zob. Traple E., Komentarz 鈥, s. 189.

17 Tak SN w orzeczeniu II CR 575/01 z 19 lipca 1972 r.

18 Zob. Nowicka A. [w:] Barta J. System prawa鈥, s. 74

19 Por. Braun B. Utw贸r鈥

20 Udzia艂 to poj臋cie z zakresu prawa cywilnego oznaczaj膮ce po jak膮艣 wi膮zk臋 uprawnie艅 zwi膮zanych np. z w艂asno艣ci膮 jakiego艣 przedmiotu prawa, stanowi膮cego wsp贸艂w艂asno艣膰 kilku podmiot贸w. Wielko艣膰 udzia艂u z kolei okre艣la nasz zakres uprawnie艅 do ca艂o艣ci przedmiotu i jest wyra偶ana u艂amkiem zwyk艂ym. M贸wimy np. o tym 偶e kto艣 jest wsp贸艂w艂a艣cicielem nieruchomo艣ci w cz臋艣ci 陆 co oznacza, 偶e ma prawo do po艂owy zysk贸w z nieruchomo艣ci, w takiej cz臋艣ci partycypuje w zap艂acie podatk贸w z ni膮 zwi膮zanych. Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku tzw. sp贸艂ek osobowych.

21 Art. 17 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych Dz.U. 1994 Nr 24 poz. 83.

22 Zob. Traple E., Barta M. Komentarz鈥 s. 192.

23 Zob. Traple E., Barta J., Komentarz鈥 s. 191, Barta J., Prawo鈥, s. 56.

24 Art. 203 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z dnia 18 maja 1964 r.).

25 Bukowski M., 鈥濸odmiot prawa autorskiego鈥, PUG 1994, nr 11, s. 9.

26 Art. 9 ust. 4 pr. aut.

27 Zob. Traple E., 鈥 Komentarz鈥 s. 192.

28 Za traktowaniem filmu jako dzie艂a wsp贸艂autorskiego roz艂膮cznego opowiedzia艂 si臋 S膮d Najwy偶szy w orzeczeniu z dnia 15 pa藕dziernika 1991 r., OSN 1992, nr 6 poz. 92 (w: Traple E., 鈥 Komentarz, s. 186, a tak偶e przedstawiciele doktryny, min. Szczotka J., 鈥濽twory audiowizualne – stan oczekiwania na nowelizacj臋 prawa autorskiego鈥, Przegl膮d S膮dowy 2009, nr 1 s. 31.

29 Por. Traple E., Komentarz 鈥, s. 194.

30 Por. Barta J., Prawo鈥 s. 57.

Podziel si臋:

    Tagi:

    Skomentuj!




    Menu Title